اغلب در تمایز یک مزرعه پرورشی از یک مزرعه تولید مثل و در نتیجه نقش آنها در فرآیند تولید طیور مشکل وجود دارد.
این دو اصطلاح اغلب اشتباه گرفته می شوند یا بدتر از آن به جای هم استفاده می شوند.
برای رهایی از هرگونه شک و تردید، ارزش آن را دارد که این دانش را سازماندهی کنیم، به همین دلیل است که توضیح می دهیم.
ما از ابتدا، یعنی از درک ساختار سازمانی مرغداری شروع خواهیم کرد، این شامل مزارع پرورش، مزارع مولد و والدین (یعنی مزارع زایشی) و همچنین مزارع تجاری (مزرعه های تولیدی) است که با گیاهان جوجه کشی طیور همکاری می کنند.
مزارعی که به دستگاه پرکن بلدرچین خانگی مجهز هستند نسبت به دیگر مزارع کارشان آسانتر است.
این یک انتخاب از نظر ویژگی های خاص و مطلوب است، به عنوان مثال مرغ هایی که تخم می گذارند یا به سرعت رشد می کنند، عضله سینه ای یا ران بهتری دارند.
بستگی به تولید تخم مرغ دارد یا گوشت. اغلب، ویژگی های زیر بهبود می یابد، مانند: سرعت رشد، سلامت، عملکرد تخمگذار، باروری یا سرعت پر کردن.
در مزارع اجدادی، افراد با تلاقی آنها با یکدیگر ضرب می شوند – یعنی خطوط * یا ** داده شده مخلوط می شوند. به این ترتیب دورگ ها یا هیبریدهای بین خطی ایجاد می شوند.
سپس مزرعه های مادر جوجه های هچ شده را (در هچری) به مزارع تجاری تحویل می دهند.
مزارع تجاری به پرورش طیور برای مقاصد تجاری می پردازند و بر تولید تخم مرغ سفره یا تولید مرغ گوشتی (جوجه های گوشتی) متمرکز هستند.
بدون تغییر نگه داشتن ویژگی های مطلوب (در صورتی که انتظارات پرورش دهنده مربوط به جهت تولید را برآورده کنند: تخم مرغ یا گوشت) یا بهبود (بهبود) این ویژگی ها،
به دست آوردن اثرات مثبت مربوط به تلاقی پرندگان، به طوری که تا حد امکان مرغ های هیبریدی با بهترین ویژگی ها، مثلاً از نظر ظرفیت تخم گذاری بالا یا اندازه ماهیچه، ایجاد شود.
به دست آوردن خطوط پرورش خالص، یعنی مرغ هایی از همان نژاد، به دست آوردن در پرندگان جوان (از گله مولد) ویژگی های مشابه و بهبود یافته ای که در گله وجود دارد (به طوری که تفاوت زیادی بین آنها وجود ندارد.
