دستکش‌های ایمنی بخشی از تجهیزات حفاظت فردی هستند که برای محافظت جزئی یا کامل از دست‌های کاربر در برابر خطرات خاصی که در حین انجام کارشان وجود دارد، مانند عوامل شیمیایی، دمای بالا و صدمات طراحی شده‌اند.
دستکش چرمی جوشکاری بسته به سطح حفاظت مورد نیاز کارگر می توانند ساعد و بازوها را نیز بپوشانند.
علاوه بر محافظت در برابر خطرات خارجی، استفاده از دستکش های ایمنی به لطف ویژگی هایی که با آن ها تولید می شوند، به بهبود توسعه فعالیت ها کمک می کند.
دستکش های ایمنی باید بر اساس ارزیابی خطراتی که در معرض آن قرار دارند انتخاب شوند تا حفاظت از آنها تضمین شود.
به طور مشابه، استفاده از دستکش های ایمنی زمانی که برای فعالیت های کارگر ضروری نیست، می تواند یک خطر باشد.
دستکش های ایمنی را می توان با توجه به خطر و سطحی که در معرض آن قرار دارند به سه گروه طبقه بندی کرد.
خطرات مکانیکی مقاوم در برابر بریدگی، پارگی، ساییدگی و سوراخ شدن، از 1 تا 4 طبقه بندی می شوند.
خطرات شیمیایی با توجه به مدت زمانی که محصول شیمیایی در دستکش نفوذ می کند، از 1 تا 6 طبقه بندی می شوند.
خطرات حرارتی مقاوم در برابر گرمای تابشی، گرمای همرفتی و حرارت تماس، بر اساس رفتار شعله طبقه بندی می شوند.
مواد اصلی مورد استفاده برای ساخت دستکش های ایمنی منسوجات، منسوجات روکش دار، مش فلزی، چرم، بوم و لاستیک عایق هستند.
دستکش های ایمنی به دلیل ویژگی های ضخامت، کشسانی و بدشکلی خود، سطح معینی از مهارت، توانایی دستکاری برای انجام یک کار خاص را به کاربر می دهند که از 1 تا 5 می شود، به طوری که در سطح بالاتر، ظرفیت بیشتری برای رسیدگی.
دستکش های ایمنی را می توان به سه دسته طبقه بندی کرد.
دستکش برای کارهای باغبانی یا در دمای کمتر از 50 درجه سانتیگراد که اثرات خطرات را می توان به موقع درک کرد.
دستکش برای کارهای مکانیکی یا در دمای تا 100 درجه سانتیگراد، مقاوم در برابر خطراتی که باعث آسیب جدی یا مرگ نمی شود.
دستکش برای کارهای شیمیایی یا در دمای بالای 100 درجه سانتیگراد، محافظت در برابر آسیب های غیرقابل برگشت یا خطرات جانی را فراهم می کند.
