لامپ های فلورسنت (یا لامپ های فلورسنت) عمدتاً منابع نور لوله ای هستند که طبق اصل زیر کار می کنند.
داخل لوله معمولاً با بخار جیوه کم فشار و آرگون پر می شود و جریانی که بین دو الکترود در انتها جریان دارد باعث می شود بخار جیوه اشعه ماوراء بنفش (UV) ساطع کند.
این به یک لایه سفید فسفر در داخل لوله شیشه ای برخورد می کند و بنابراین فسفر را تحریک می کند تا نور سفید (از طریق فلورسانس) ساطع کند. بنابراین فسفر نور UV را به نور مرئی تبدیل می کند.
مقدار کمی از اشعه ماوراء بنفش که به لایه درخشان نفوذ می کند تا حد زیادی در لامپ صد وات جذب می شود، بنابراین به سختی به بیرون نفوذ می کند.
بنابراین، قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش انسان از لامپ های فلورسنت در مقایسه با نور خورشید بسیار ناچیز است.
توجه داشته باشید که گازی که در اصل نور ماوراء بنفش ساطع می‌کند، فسفر نامیده نمی‌شود.
بلکه این ماده ای است که با تحریک آن نور مرئی تولید می کند که در نهایت می توان از آن استفاده کرد.
بیشتر لامپ‌های فلورسنت به اصطلاح لامپ‌های کاتد گرم با کاتدهای ترمیونیک هستند که معمولاً هنگام راه‌اندازی (اما اغلب در حین کار هنگام کم‌نور کردن) فقط به صورت الکتریکی گرم می‌شوند.
با این حال، برای برخی از کاربردها (به عنوان مثال صفحه نمایش تخت)، به اصطلاح از لامپ های کاتد سرد استفاده می شود که الکترودهایی دارند که نمی توانند گرم شوند.
آنها تمایل دارند که دوام بیشتری داشته باشند اما مصرف انرژی کمتری دارند.
شروع تخلیه گاز هنگام روشن شدن نیاز به اعمال مختصر ولتاژ الکتریکی بسیار بالاتر دارد.
در لامپ های قدیمی، این کار با یک استارت ساده همراه با سیم پیچ خفه کننده انجام می شود که جریان را در عملکرد عادی محدود می کند.
شروع چند ثانیه طول می کشد. بالاست های الکترونیکی (به زیر مراجعه کنید) می توانند لوله های فلورسنت را بسیار سریعتر راه اندازی کنند و در عین حال بار روی لامپ را کاهش دهند، بنابراین عمر مفید آن را افزایش می دهند.
جزئیات راه اندازی لامپ های فلورسنت در مقاله بالاست توضیح داده شده است.
