در بیشتر تمدن های اولیه، صندل رایج ترین کفش بود، با این حال، چند فرهنگ اولیه کفش های قابل توجه تری داشتند.
اما کفش‌ها در تمدن‌های باستانی – و حتی نه چندان باستانی – تفاوت‌های طراحی عمده‌ای نسبت به کفش نایک امروزی خود داشتند.
در واقع، تا اواخر دهه 1850، بیشتر کفش‌ها بر روی کفش‌های کاملاً مستقیم ساخته می‌شدند (فرم‌هایی به شکل پا که روی آنها کفش‌ها ساخته و تعمیر می‌شد)، که به این معنی بود که کفش‌های راست و چپ تقریباً یکسان بودند.
از طرفی، این باعث می شود که آنها قابل تعویض باشند. از جنبه منفی، آنها احتمالاً بسیار کمتر راحت بودند.
در بین النهرین، حدود 1600 تا 1200 قبل از میلاد، کوهستانی های ساکن در مرز ایران، نوعی کفش نرم از چرم پیچیده که شبیه به مقرنس بود، می پوشیدند.
مصریان از سال 1550 قبل از میلاد شروع به ساختن کفش از نی های بافته کردند.
این کفش‌ها که به‌عنوان کفش‌های روفرشی پوشیده می‌شدند، به شکل قایق بودند و دارای بندهایی بودند که از نی‌های بلند و نازک ساخته شده بود که با نوارهای پهن‌تری از همان ماده پوشانده شده بود.
کفش‌هایی به این سبک تا اواخر قرن نوزدهم هنوز ساخته می‌شدند.
در همین حال، در چین، کفش‌های ساخته شده از لایه‌های کنف، تقریباً در قرن آخر قبل از میلاد، با فرآیندی شبیه به لحاف‌سازی ساخته می‌شدند و دوخت‌های تزئینی و کاربردی را نشان می‌دادند.
اعتقاد بر این است که صندل های رومی اولین کفشی است که به طور خاص برای تناسب پا طراحی شده است.
صندل ها که با کف چوب پنبه ای و بند یا بند چرمی ساخته شده بودند، برای زنان و مردان یکسان بود. برخی از صندل های نظامی معروف به کالیگا از هوبنیل برای تقویت کف پا استفاده می کردند.
نقش ها و الگوهایی که آنها از خود به جای گذاشته اند می تواند به عنوان پیام خوانده شود.
بستن پا عملی بود که در سلسله تانگ (618-907 پس از میلاد) معرفی شد که در طول سلسله سونگ (960-1279 پس از میلاد) در چین به طور فزاینده ای رایج شد.
از سن 5 تا 8 سالگی، استخوان‌های پای دختران شکسته می‌شد و سپس برای جلوگیری از رشد، محکم بسته می‌شد.
ایده آل برای پاهای زنانه از شکوفه های نیلوفر آبی الگوبرداری شد و مقرر شد طول آن بیش از سه تا چهار اینچ نباشد.
دخترانی با پاهای ریز و قوس دار به عنوان ماده اصلی ازدواج قدردانی می شدند – اما این عمل فلج کننده باعث شد بسیاری از آنها به سختی قادر به راه رفتن باشند.
